Na ogół to matki są wychwalane w książkach - samotne, porzucone, zmieniają swoje życie, wyjeżdżają, znajdują wymarzonego mężczyznę, wychowują radosne dzieci. Odstępstwa od wyjątków są, a jakże. Rzadko jednak mamy sposobność patrzenia na miłość ojcowską, walkę o dobro dziecka (kilka książek, kilka filmów - to jednak wciąż mało w porównaniu z falą "matka-dziecko"). Właśnie dlatego powinniście zwrócić uwagę na "Dobrego ojca". Schemat znany - on sam z dzieckiem, robi wszystko, by zapewnić mu dobry byt, coś się psuje, zostaje wplątany w niezbyt czyste sprawy. Tu jednak pewnym powiewem nowości jest młody ojciec, który zamiast nastoletniej zabawy, wybiera życie. Zobaczcie, co zgotuje mu los.

Kilka dni temu, nocą, gdy Z. z mojego łóżka zrobiła poligon doświadczalny do nowych szaleńczych eksperymentów, S. powiedział o naszym drugim dziecku: "Urodziłaś małpkę, a nie dziecko!". Dzieci, dzieci, dzieci. Prawie wszyscy wiemy, co potrafią wykombinować, jak niezwykłe pomysły zrodzić w tych małych główkach. Wokół tysiąc poradników, które mówią, jak sobie z tym wszystkim poradzić. Jednak... nie zawsze wychodzi. I się nie załamujemy. A gdy słyszymy: "Ja też tak mam!", czujemy się normalni, a nie wyobcowani. Właśnie dlatego należy promować takie ksiązki jak "Wyznania upiornej mamuśki". Rodzicielstwo jest trudne, ale jednocześnie jakże wesołe. Jill Smokler pokazuje to w 100%. Zdecydowanie polecam!

Jak w tyglu alchemika wrze świat przedstawiony w powieści "Prawo matki" Diane Chamberlain. Namiętność, miłość, depresja poporodowa, alkoholizm, śmierć, rozstania, dzieci porzucone i specjalnej troski. A ogień podłożonego pożaru prowadzi do potężnej eksplozji. Kto z niej ocaleje?

Na jesienno-zimową melancholię, na długie i ciemne wieczory, na zimny wiatr i deszcz, na zmarznięte dusze najlepszym środkiem jest opowiadanie. Ma moc uzdrawiania i nie warto zaprzepaścić szansy na jego wysłuchanie. Słowa wypowiedziane mają większą siłę oddziaływania niż przeczytane. Są jak lekarstwo, pomagają w odnalezieniu drogi do samego siebie, kruszą mury, a kiedy już opowiadają kobiety, to nabierają szczególnej narracyjnej potęgi.

Już sam tytuł zachęca, by sięgnąć po tę książkę. Poza tym: nazwisko autorki. Susanna Kaysen zasłynęła z autobiograficznej książki "Przerwana lekcja muzyki", która w 1999 r. została sfilmowana. Teraz osobom o wysokim poziomie empatii trudno będzie przebrnąć przez "Aparat, który dała mi matka". Wiadomo – łatwe wczuwanie się w sytuację drugiej osoby (tu: osoby cierpiącej i szukającej bezskutecznie pomocy) bywa wyczerpujące psychicznie. Z drugiej strony – czy ktoś pozbawiony empatii zrozumie Susannę? Kobietę, którą boli pochwa?

Pearl S. Buck pod wieloma względami przerosła swoją epokę i stała się już legendą. Jako pierwsza Amerykanka była laureatką Nagrody Nobla i Nagrody Pulitzera. Wykorzystywała swoje talenty pisarskie i dar rozumienia ludzi, by przedstawić cywilizacji Zachodu bogactwo kulturalne Chin.
Napisała między innymi "Wiatr
ze wschodu, wiatr z zachodu" (debiut z 1930 roku), "Peonię", "Cesarzową", trylogię "Ziemski dom" (wymieniać wszystkich nie ma sensu, zwłaszcza, że autorka stworzyla ich ponad siedemdziesiąt; plus wiele sztuk teatralnych, wierszy, biografii i książek dla dzieci). Dziś natomiast kilka słów o "Matce".